De Kunstfietsroute 2025 viel dit jaar een beetje in het water. Het regende veel en ons verzet tegen het water met plastic zeilen en liters epoxyhars was niet alleen vergeefs, het hielp de natuurvriendelijkheid van de kunst om zeep. Bovendien sloeg de hars de gelaagde structuur schilderingen van wol op papier met inkt lelijk plat en het wilde niet drogen. Een experiment waar we van leerden dat kwetsbare kunst sterk is in het kwetsbaar zijn. En dat je dat dus ook vooral zo moet laten zijn. Het deed ons nog lang namijmeren over water. Want dat wat uiteindelijk nog het beste uit de verf kwam, ging over water en de wonderlijke wereld die schuil gaat onder het wateropvlak.
WATERBIJ
Zilver flitst de waterbij
door de lichtval in de vijver
aan bloeiende dotterbloem
en watermunt voorbij
onophoudelijk nijver
niet in het verzamelen van pollen
maar van onfortuinlijke larven
die hij vangt met zijn
meedogenloze kniptang-klauwen
en ze slobberend uitzuigt
met zijn vlijmscherpe
priksnuit
Met elk rondje om
het eiland met de muziektent
tellen we zeker drie
zo niet vier
muggenkinderen minder
onophoudelijk
alle dagen door
Beeld: Jeltje Heideman-Feenstra
Tekst: Susanne van Reenen