info@uitgeverijnona.nl
HERE COMES THE SUN
Na lange weken
grijs en kou
in weer en
in de mensen
was daar
opeens de
zon
en brak er
in mijn somber
hoofd
dat licht
en vrolijk
liedje door
dat ik zo lang
al niet meer
zong
Susanne van Reenen
Noordhollands Duinreservaat
VERTROUWEN
En telkens
maakt
mijn hart
stilletjes
een sprong
als wij
elkaar
weerzien
en zij
de kudde
langs mij
leidt en mij
vertrouwen
schenkt
Susanne van Reenen
Noordhollands Duinreservaat
DE WIND
Ongenadig
blaast
en zwiept
de wind
de mens
een kopje
klein
en brult
en buldert
in zijn
oor:
de troep
van jou
de rest
van mij
inclusief
je hoed
Susanne van Reenen
Texel, Slufter
STAARTMEZEN
Wie graag
gelooft in
sprookjes
over elfen
in het bos
moet eens
een uurtje
niksen in
struikgewas en
kreupelhout
Precies op
het moment
dat je gevoel
voor tijd
verliest
verschijnt
vanuit het
niets
de familie
staartmees
Ze buitelen
en kirren
en dansen
door de takken
en verdwijnen
in het niets
alsof je ze
verbeeldde
Voor wie straks
vergeefs in
bosjes wacht:
je hoort en ziet
de meesjes
uitsluitend
en alleen
als je echt
in ze gelooft
Susanne van Reenen
Noordhollands Duinreservaat
DE BOMEN VAN WELEER
Zij leven nog
Zij leven nog
De bomen van
weleer
Kapot geschoten
net als zij
die aan
hun voeten
liggen
Maar zij leven nog
Ja, zij leven nog
De bomen van
weleer
Ze waken en
verhalen over
hen die niet
ontkwamen
aan de hel
die mensen
samen maakten
Zij leven nog
Zij leven nog
De bomen van
weleer
Nog altijd
strekt hun
houten hand
wanhopig
naar het licht
Laat het in
vredesnaam
alleen nog
zon en regen
zijn dat
houten handen
vangen
En vogels
Duizend vogels
Ja, laat het
vogels zijn
Susanne van Reenen
Cimetière allemand de Nantillois
VASTHOUDEN
Toe, blijf
bij mij
de winter
door
Ik ben zo
mooi met
jou
Ik hou zo
van je ritsel
en je wiegen
in de wind
Ik hou van
je verkleuren
en hoe je
lichtval breekt
Je tekening
van nerven
Ik tel ze
één voor één
Ik hou je vast
en laat pas los
als ik je heb
gekloond
Susanne van Reenen
Bosreservaat Roodaam
OOK DE HUNNE
Hij vond de
boswachter
maar stom
die hem
verbood om
in de nacht
dit pad
te gaan
en kloste in
het eerste licht
blind
zijn lompe
voeten door
de sporen
van de nacht
Sporen van
de dieren
die pas
durven leven
als hij en ik
de wereld
voor even
ook de hunne
laten zijn
Susanne van Reenen
Stille Strand Castricum